Από τον Αλέξανδρο Περδίκη
Την Παρασκευή, 6 Μαΐου 2016, η Ηρώ βρέθηκε στο Hellenic Centre του Λονδίνου για μία εμφάνιση για την οποία, αυτοί που παραβρέθηκαν θα μιλάνε για πολύ καιρό και αυτοί που ήταν απόντες θα ζήσουν με το παράπονο ότι την έχασαν. Μετά την Γιώτα Νέγκα, το Μανώλη Φάμελλο, τον Στάθη Δρογώση και τον Πάνο Γουργιώτη, η Ark4Art, σε συνεργασία με το Hellenic Centre, συνεχίζοντας την προσπάθεια διοργάνωσης ζωντανών εμφανίσεων που μιλάνε «Κατευθείαν [στην] καρδιά» των προσκεκλημένων της, τοποθέτησε ένα μαύρο πιάνο με ουρά στο κέντρο του χώρου, έβαλε πλάι του έναν μπλε προβολέα και μέσα σε αυτό το μινιμαλιστικό ντεκόρ, κάλεσε μια σεμνή τραγουδοποιό από την Πάτρα για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Μια μουσικό για την οποία το πιάνο είναι «τα πάντα» και η μουσική « η ψυχή της». Μια μουσικό που μόλις ακουμπήσει τα χέρια της στα πλήκτρα του πιάνου, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, είναι ικανή να αισθανθεί τους παλμούς του κοινού της, να διαισθανθεί της ανάγκες τους, να προσαρμοστεί σε αυτές και παίρνοντας κάθε έναν ξεχωριστά από το χέρι, να τον οδηγήσει σε ένα μουσικό ταξίδι, το οποίο ο «καθένας αντιλαμβάνεται με τον δικό του, μοναδικό τρόπο», ανάλογα με τις αναμνήσεις και τα βιώματά του. Ο λόγος φυσικά για την Ηρώ Λεχουρίτη.
«Έτσι είμαι εγώ» ήταν ο τίτλος του δίσκου που την έκανε ευρύτερα γνωστή το 1999, ένας τίτλος «διαχρονικός και ταυτόχρονα μοναδικός» αφού «κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά και μαζί με τον χρόνο εξελίσσεται αυτός και όλο του το είναι». Και όλοι μας περιμέναμε να δούμε και να ακούσουμε πως «έτσι» δηλαδή είναι η Ηρώ. Πολύ σύντομα, από τα πρώτα κιόλας λεπτά που η κάθισε δίπλα στο πιάνο, άνοιξε ένας διάλογος ανάμεσα στην Ηρώ και το κοινό. Ένας ασυνήθης διάλογος, μια ανταλλαγή συναισθημάτων χωρίς προσδοκίες, ένας πλουραλισμός σκέψεων χωρίς αναζήτηση αποδοχής μήτε ανταπόκρισης, που πήραν σάρκα και οστά μέσα από την μουσική, μέσα από την αισθαντική φωνή της Ηρούς και την εκπληκτική ερμηνεία ενός τεράστιου και ευέλικτου ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.
Η Ηρώ κατάφερε με την μουσική της να «μιλήσει» βαθιά στην ψυχή του καθενός ξεχωριστά, ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο εγχείρημα, δεδομένου ότι είχε απέναντι της ένα ποικιλόμορφο και ανομοιογενές ηλικιακά κοινό. Το έξυπνο χιούμορ της στο ενδιάμεσο των μουσικών ερμηνειών ήταν ικανό να καταλύσει τις όποιες ηλικιακές διαφορές και να δημιουργήσει μια μεγάλη παρέα, η οποία άλλοτε χαμογελούσε και άλλοτε δάκρυζε σιγοτραγουδώντας αγαπημένες μελωδίες σπουδαίων στιχουργών και ερμηνευτών του χθες και του σήμερα. Διότι όλως παραδόξως και παρά τις παραινέσεις του κοινού, η Ηρώ ερμήνευσε μόνο λίγες από τις δικές τις μουσικές δημιουργίες. Για την Ηρώ «η μουσική είναι μια» και είναι αυτή που μπορεί να ενώσει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου εθνικότητας. Και με αυτή την σκέψη, έκλεισε το πρόγραμμα της ζωντανής της εμφάνισης στο Λονδίνο, παντρεύοντας με ευρηματικό και έντεχνο τρόπο το «I will always love you» και το «Απορώ», ερμηνευμένα στο παρελθόν από την Whitney Houston και τον Γιάννη Πάριο αντίστοιχα.
Η Ηρώ κατάφερε να μαγέψει όλους τους παρευρισκόμενους με την μουσική και την φωνή της. Σε βαθμό που άφησε, όπως κάθε ωραία εμπειρία, το αίσθημα του ανεκπλήρωτου κορεσμού, την έντονη αίσθηση του ανικανοποίητου. Γιατί δυόμιση ώρες με την Ηρώ στο πιάνο δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι αρκετές. Σε συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στους συντελεστές της Ark4Art και τον Αλέξανδρο Περδίκη, η Ηρώ δήλωσε πως θα εμφανισθεί και πάλι στο Λονδίνο και μάλιστα πολύ σύντομα. Εμείς, απλά θα την περιμένουμε, για να βιώσουμε ακόμα περισσότερες μαγικές στιγμές.
Photo Credits: Αρετή Αναστασιάδου
